آجی، راوی داستان هشت سال دارد و هر روز با بیرجو برادرش که .چهار سال از او بزرگ‌تر است در خیابان‌های دهلی کریکت بازی می‌کند

پدر آنها یک سال است که به آمریکا رفته تا شرایط بردن خانواده را فراهم کند. تا این که برایشان بلیت می‌فرستد.

زندگی در آمریکا، زندگی در دنیای ناآشنایی است و تطبیق دادن شرایطش با زندگی که در هند داشتند، برای اعضای خانواده سخت است.

امید پدر به بیرجو است که دانش‌آموز موفقی است.

برادر بزرگ‌تر موفق می‌شود که بورس تحصیلی یک دبیرستان معروف را بگیرد، اما پیش از شروع سال تحصیلی در شیرجه‌ای به کف استخر، می‌خورد و دچار آسیب مغزی می‌شود و به کمایی طولانی مدت می‌رود.

با کمای او امیدهای خانواده و رویای زندگی آمریکایی هم به باد می‌رود.

داستان این کما و این که چطور از او مراقبت می‌کنند، از بین رفتن روابط خانوادگی و دعواهای پدر و مادر و حجم تنهایی و فشاری که به آجی هشت ساله وارد می‌شود، گاهی اوقات بیش از حد تصور است.

روابط آجی با پدر و مادرش و برادر در کما، خواننده را راحت نمی‌گذارد. پدر الکلی است، مادر دست به هر کاری می‌زند تا شاید پسرش به هوش آید و در شرایط کسی سراغ پسر کوچک خانواده نمی‌رود

آجی گاهی اوقات فکر می‌کند اگر برادرش بمیرد، او تنها فرزند خانواده می‌شود؛ گاهی خوشحال از این فکر و بیشتر مواقع از چنین فکری شرمسار. او با ‘خدا’ وارد مکالمه می‌شود. خدای او بیشتر شبیه سوپر من است تا کریشنا.